ایام خجسته ذیحجه

    

---

 

باسمه تعالی

« ..وَیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِی أَیَّامٍ مَّعْلُومَاتٍ ..َ» یادآور اسم «الله» را در روزهای معلوم شده

     دهه‌ی اول ماه ذیحجة‌الحرام؛ دارای استعدادهای خاص جهت ارتباط با حضرت پروردگار است و حضرت صادق(ع) آن‌جایی که قرآن می‌فرماید؛ یادآور اسم «الله» را در روزهای معلوم شده، فرمودند: منظور از ایّام معلومات، دهه‌ی ذیحجه است.

     در این ده روز نظام تکوین بستر فراهمی است تا در صورت انجام عبادات خاص آن، حجاب‌های بین عبد و رب به بهترین نحو مرتفع گردد و قلب با گنجینه‌های عالم غیب و معنویت هرچه بیشتر مرتبط شود.

     رسول خد(ص) فرمودند:« مَا مِنْ أَیَّامٍ الْعَمَلُ الصَّالِحُ فِیهَا أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَیَّامِ الْعَشْرِ یَعْنِی عَشْرَ ذِی الْحِجَّةِ قَالُوا یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ لَا الْجِهَادُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ قَالَ وَ لَا الْجِهَادُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ إِلَّا رَجُلٌ خَرَجَ بِنَفْسِهِ وَ مَالِهِ فَلَمْ یَرْجِعْ بِشَیْ‏ءٍ مِنْ ذَلِکَ»هیچ روزی نیست که به‌جا آوردن عمل صالح در آن نزد خداوند محبوب‌تر از روزهای ده‌گانه - دهه ذیحجه-  باشد. عرض شد؛ ای رسول خدا، حتی جهاد در راه خدا؟ فرمود: حتی جهاد در راه خدا، مگر آن‌که کسی با جان و مال از منزل خود خارج شود و دیگر باز نگردد».

     در دو رکعت نمازی که در این دهه بین نماز مغرب و عشا می‌خوانی بعد از حمد و سوره‌ی توحید متذکر چهل روز میقات موسوی می‌گردی و این‌که به کمال‌رسیدن آن به اضافه‌شدن ده روزی بوده که همان روز اول ذیحجه است و با این کار نه‌تنها با حضرت موسی(ع) هماهنگ که بنا به فرمایش امام باقر(ع) گویا با حاجیان حج گذارده‌ای.

    ماه، ماه توحیدی‌شدن جان است و انصراف از غیر، و لذا حضرت امام موسی کاظم(ع) می‌فرمایند: « مَنْ صَامَ أَوَّلَ یَوْمٍ مِنْ عَشْرِ ذِی الْحِجَّةِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ صَوْمَ ثَمَانِینَ شَهْراً فَإِنْ صَامَ التِّسْعَ کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ صَوْمَ الدَّهْر» هرکس روز اول ماه ذیحجه را روزه بدارد، برای او ثواب روزه‌ی هشتاد ماه خواهد بود و هرکس نُه روز اول آن ماه را روزه بدارد، خداوند روزه‌ی دهر را برای او می‌نویسد.

     در این دهه اذکار توحیدی فوق‌العاده‌ای را به ما آموزش داده‌اند. یکی تهلیلاتی که خداوند به حضرت عیسی(ع) آموخت و فرمود: ای عیسی! این پنج دعا را بخوان، زیرا هیچ عبادتی نزد خدا در ایّام ده‌گانه‌ی ذیحجه محبوب‌تر از آن‌ها نیست که عبارتند  از:

    1- « اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ، بِیَدِهِ الْخَیْرُ، وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْئٍ قَدیرٌ»  گواهی می‌دهم که نیست معبودی جز خدای یگانه و شریک ندارد، و برای اوست ملک و مخصوص اوست سپاس، وخیر و نیکی به دست اوست ، و او برهر چیزی تواناست.

    2- «اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ، اَحَداً صَمَداً، لَمْ یَتَّخِذْ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً»  گواهی می‌دهم که نیست معبودی جز خدای یگانه و شریک ندارد، یکتا و بی‌نیاز است، و او شریک و فرزندی نگیرد.

 

    3- «اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ، اَحَداً صَمَداً، لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَدٌ»  گواهی می‌دهم که نیست معبودی جز خدای یگانه، شریک ندارد، یکتاست و بی‌نیاز، فرزند ندارد و فرزند کسی نبوده، و نباشد برای او همتایی.

  4- «اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ، یُحْیی وَ یُمیتُ، وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْئٍ قَدیرٌ»  گواهی می‌دهم که نیست معبودی جز خدای یگانه، شریک ندارد، برای اوست فرمانروایی، و بر او و برای اوست حمد، زنده کند و بمیراند، و او برهر چیزی تواناست.

    5- «حَسْبِیَ‌ اللهُ وَ کَفی، سَمِعَ اللهُ لِمَنْ دَعا، لَیْسَ وَراءَ اللهِ مُنْتَهی، اَشْهَدُ لِلّهِ بِما دَعا، وَ اَنَّهُ بَریءٌ مِمَّنْ تَبَرَّءَ، وَ اَنَّ لِلّهِ الاخِرَةَ وَ الاولی» بس است مرا خدا و مرا کفایت کند، دعای دعاکننده را می‌شنود، نیست وراء خدا نهایتی، شهادت می‌دهم برحقانیت آنچه دعوت کرده، و این‌که مبری است از آنچه که از آن تبری جسته است، ( مثل شریک‌داشتن) و این‌که از خدا است دنیا و آخرت.

  علامه‌مجلسی«رحمة‌الله‌علیه» فرمود: اگر کسی هرروز هر یک از این دعاها را ده مرتبه بخواند عمل به روایت کرده باشد، و اگر هرروز هر یک را صد مرتبه بخواند بهتر خواهد بود.